Wednesday, December 2, 2009

ne 1 aralikmis.

uc sene once de yine 1 aralik gunu bir arkadasimin babasinin cenazesi icin camideydim. dun yine..

birer birer arkadaslarimin babasiz kalmaya baslamasi bir yana, hayatin kimseye ayricalik tanimadan herkesi teker teker aldigi gercegi sanirim en cok cenazelerde insanin aklina geliyor.

artik kendi adima ne yazik ki bu konuda kayda deger bir tecrube edindigim icin bu tur ortamlarda ne kadar zor ve aci verici olursa olsun bulunmak gerektigini hep savunuyorum. az once omer'den gelen mail da zaten dun yine ne kadar dogru bir karar verip oraya gittigimizi kanitladi. ne olursa olsun, ne kadar uzuleceginizi bilseniz de o aciyi paylasmak icin gidin. zaten cenazenin sahipleri kadar aci cekebilmeniz mumkun degil ama orada tutacaginiz bir el, dokunup pit pit yapacaginiz bir omuz inanin cok sey ifade edecek o insanlara.

gidip o insanlara destek vermeye karar verdikten sonra, yanlarinda kendinizi bir sey soylemek zorundaymis gibi hissetmeyin. bu tur zorunluluklar insanin sacmalamasina yol acar genelde. konusmayin, siz de uzgunseniz ve bir sekilde uzuntunuzu dagitmaya, baska seylerden bahsetmeye ihtiyaciniz varsa ki bu cok normal oluyor o ortamda, gidin uzakta bir yerde konusun kiminle ne konusacaksaniz. onemli olan orada varlik gostermeniz en onde tabutun basinda ya da cenaze sahiplerinin yakininda insanlara bir rahat nefes aldirmadan konusup durmaniza gerek yok.

bir kosede durup konusmaya basladiniz diyelim, kendinizi kaptirip insanlari yargilamayin. kimin basinin acik, kimin kapali oldugunu o anda inanin kimse umursamiyor. kimse kafalari sayip hesap tutmuyor. siz de tutmayin, rahat olun. icinizden nasil geliyorsa oyle yapin. eger ki icinizde bulunan 'birilerini elestirmeliyim' durtusune yenik dusecekseniz de gerekli butun sartlari getirdiginizden emin olun, komik olmayin lutfen.

tum bunlara ek olarak olen kisiye olan yakinlik durumunuza gore katilip katilmayacaginiza karar verdiginiz mezarlik ve okuma tadinda devam eden asamalari da vardir bu sevimsiz gunun. kimsenin bu bilgilere ihtiyac duymamasini diliyorum ben tabi yine.

No comments: